🔸آنجا که اجتماع به دو نیم می‌شود (برخوردار و محروم) مرد خدا احساس مسئولیت می‌کند. در درجه اول، کوشش مرد خدا این است که به تعبیر امیرالمؤمنین علیه السلام وضع موجود مبنى بر پرخورى ظالم و گرسنگى مظلوم را دگرگون سازد و این پیمان خداست با دانایان امت.

🔹و در درجه دوم با ایثار و تقسیم آنچه در اختیار دارد به ترمیم وضع نابسامان مستمندان می‌کوشد اما همین‌که می‌بیند «کشته از بس که فزون است کفن نتوان کرد»، وقتى که می‌بیند عملا راه برخوردارکردن و رفع نیازمندی‌هاى مستمندان مسدود است، با همدردى و همسطحى و شرکت عملى در غم مستمندان بر زخم‌هاى دل مستمندان مرهم می‌گذارد. 

🔸همدردى و شرکت در غم دیگران، مخصوصاً در مورد پیشوایان امت که چشم‌ها به آنان دوخته است، اهمیت بسزایى دارد. على علیه السلام در دوره خلافت بیش از هر وقت دیگر زاهدانه زندگى می‌کرد. می‌فرمود: «خداوند بر پیشوایان دادگر فرض کرده است که زندگى خود را با طبقه ضعیف تطبیق دهند که رنج فقر، مستمندان را ناراحت نکند».

📝 استاد مطهری، سیری در نهج‌البلاغه، ص222-221