نمـازگزار باید نخسٺ وضۅ بسازد و تں و پوشاڪ او پاڪ باشد تا بتواند در پیشگاه خـدایش بار یابـد و با او سخں بگوید ڪه 

” پاڪ شو اول و پس دیده بر آن پاڪ انداز"،

 و ڪم ڪـم آگاه مے شود ڪه جان نمازگـزار هـم باید ماننـد تں و پوشاڪ او پاڪ باشد. 

و چوں جـان آدم پاڪ شده است آنچہ که از او پدید می آید پاڪ خواهد بود ڪہ

 ” از کوزه هماں برۅن تراود ڪه در اوسٺ"؛ 

پـس نمازگـزار راستیـن، پنهـان و آشکـار او، درون و بیرون او، دستــ و دهن او، اندیشـہ ها و پیشـہ های او، خواستـہ ها و کار و ڪوشش او همـ ه پاڪ اند.
هزارویک کلمه/ج٢، ص٣٧٨

علامـہ حسن زاده آملـے