امام علی علیه السلام درباره نجات یافتگان این دوران می‌فرماید:

«و آن زمانی است که از فتنه‌ها نجات نمی‌یابد؛ مگر مؤمنانی که بی نام و نشانند.

اگر در حضور باشند، شناخته نشوند و اگر غایب گردند، کسی سراغ آنان را نمی‌گیرد.

آنها برای سیر کنندگان در شب ظلمانی جامعه‌ها، چراغ‌های هدایت و نشانه‌های روشنند.

نه مفسده جو هستند و نه فتنه‌انگیز.

نه در پی اشاعه فحشایند و نه مردمی سفیه و لغو گو.

اینانند که خداوند درهای رحمتش را به سوی شان باز می‌کند و سختی‌ها و مشکلات را از آنان برطرف می‌سازد.»

(نهج‌البلاغه، خطبه 103.)