بسم الله الرحمن الرحیم...
تا من میآیم حرفی بزنم، میگوید: پشت سر مردم حرف نزن! این کار حرام است عزیز من!
تا می‌خواهم کاری انجام دهم، سنگ جلوی پایم می اندازد، ولی سنگ هایش، سنگ های الهی است.
پاپیچم می‌شود ولی برای این است که من خلافی را مرتکب نشوم.
آیا با این آدم رفاقت می‌کنی یا با کسی که خودش خوب است و کاری به کار تو ندارد؟!
خودت می‌فهمی که این رفاقت هر چند که سنگ‌اندازی دارد، ولی به نفع تو است.
این موجب نشود که تو رابطه ات را با او قطع کنی.
.. دوستی باید فی الله باشد، یعنی برای انجام دستورات خدا باشد وگرنه ضرر دارد.
علی(علیه‌السلام) می‌فرماید: «أحبِب فِی اللهِ مَن یُجَاهِدُکَ عَلَی صَلاحِ دِینٍ»؛ کسی که برای نفع دینت با تو کلنجار میرود را در راه خدا دوست بدار!
«وَ یَکسِبُکَ حُسنَ یَقِینٍ». و کسی را دوست بدار که باعث می‌شود یقین نیکو پیدا کنی! البتّه این قسمت مربوط به جنبه های درونی است.
یعنی او کاری می‌کند که تو را از نظر بعد معنوی و پیوند الهی درست می‌کند، یقینت را محکم می‌کند.
کلنجار رفتنش موجب نشود که دوستی بر محور الهی شما ضربه بخورد. برخوردهای ظاهری با خواسته های نفسانی نمیسازد.
… محیط رفاقتی نقش سازندگی اش از دو محیط قبلی(خانوادگی و شغلی)، اَقوی است؛ آن هم نسبت به تمام ابعاد وجودی انسان.
رابطه برای خدا، قطع رابطه هم برای خدا! آنجا که میبینم من نمیتوانم کسی را درست کنم و بلکه او ممکن است من را خراب کند، انسان بایدرابطه‌اش را قطع کند.این یعنی همان معیاری که روایات به دست ما داده است: «الحبُّ فی الله و البغضُ فی الله».
تربیت در محیط رفاقتی/جلسه هشتم
حاج آقا مجتبی تهرانی
موضوعات: علما وبزرگان
لینک ثابت
