بسم الله الرحمن الرحیم...

تا من می‏آیم حرفی بزنم، می‏گوید: پشت سر مردم حرف نزن! این کار حرام است عزیز من!
تا می‌خواهم کاری انجام دهم، سنگ جلوی پایم می‏ اندازد، ولی سنگ‏ هایش، سنگ‏ های الهی است.

پاپیچم می‏شود ولی برای این است که من خلافی را مرتکب نشوم.
آیا با این آدم رفاقت می‌کنی یا با کسی که خودش خوب است و کاری به کار تو ندارد؟!

خودت می‌فهمی که این رفاقت هر چند که سنگ‌اندازی دارد، ولی به نفع تو است.

این موجب نشود که تو رابطه‏ ات را با او قطع کنی.
.. دوستی باید فی الله باشد، یعنی برای انجام دستورات خدا باشد وگرنه ضرر دارد.

علی(علیه‌السلام) می‌فرماید: «أحبِب فِی اللهِ مَن یُجَاهِدُکَ عَلَی صَلاحِ دِینٍ»؛ کسی که برای نفع دینت با تو کلنجار می‏رود را در راه خدا دوست بدار!

«وَ یَکسِبُکَ حُسنَ یَقِینٍ». و کسی را دوست بدار که باعث می‌شود یقین نیکو پیدا کنی! البتّه این قسمت مربوط به جنبه‏ های درونی است.

یعنی او کاری می‏کند که تو را از نظر بعد معنوی و پیوند الهی درست می‏کند، یقینت را محکم می‌کند.
کلنجار رفتنش موجب نشود که دوستی بر محور الهی شما ضربه بخورد. برخوردهای ظاهری با خواسته‏ های نفسانی نمی‏سازد.

… محیط رفاقتی نقش سازندگی‏ اش از دو محیط قبلی(خانوادگی و شغلی)، اَقوی است؛ آن هم نسبت به تمام ابعاد وجودی انسان.
رابطه برای خدا، قطع رابطه هم برای خدا! آنجا که می‏بینم من نمی‏توانم کسی را درست کنم و بلکه او ممکن است من را خراب کند، انسان بایدرابطه‌اش را قطع کند.این یعنی همان معیاری که روایات به دست ما داده است: «الحبُّ فی الله و البغضُ فی الله».

تربیت در محیط رفاقتی/جلسه هشتم
حاج آقا مجتبی تهرانی