«اميرالمومنين(ع) اول ماه شعبان وارد مسجد شدند ديدند يک عده اي مشغول بحث هاي بي ثمر هستند؛ فرمودند ماه شعبان است؛ اين بحثها چيست؟ و بعد توضيح دادند که شجره طوبي شاخ و برگ خودش را از آسمان نازل کرده و مومنين به شاخه اي از شاخه هاي آن يا به چندين شاخه آن متمسک هستند و با آن شاخه ها به طرف آسمان مي روند و بر عکس شجره زقوم هم شاخ و برگ خودش را از اعماق زمين بيرون آورده که بعضي به آن متمسک مي شوند و به قعر زمين فرو مي روند. 

ذيل آيه مبارکه «طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ» ده ها روايت در تفاسير آمده است و طوبي را معنا کرده که يک شجره اي است که خداي متعال به دست خودش غرس کرده و اصلش در خانه اميرالمومنين(ع) هست و يک شاخه از آن در همه خانه هاي محبين در بهشت قرار دارد. اين شجره طوبي در يک تفسير، خود اميرالمومنين(ع) است؛ «السلام علي شجرة طوبي و سدرة المنتهي». همه مومنان به شاخ و برگهاي اين درخت متمسک هستند و از اين درخت متنعم هستند و با او سير در سماوات دارند و با او خودش اينها را به آسمان مي برد و آنها را

در مقامات رفيع توحيد سير مي دهد…». 
📝استاد سیدمحمّدمهدی میرباقری، ۹۳/۳/۴