«سی شب ماه رمضان، سحرها بلند شوید و ابوحمزه بخوانید!… اگر کسی سی‌شب ابوحمزه خواند و سر این سفره نشست، کم‌کم فضاهای جدیدی به رویش باز می‌شود؛ کم‌کم با عوالم دیگری رفیق می‌شود؛ می‌فهمد چه نیازهایی وجود دارد و چه وسعتی در این عالم است و چه سیرهایی برای انسان می‌تواند وجود داشته باشد؛ می‌فهمد چه خطراتی او را تهدید می‌کند و چه عیوبی در او هست که از آنها غافل بوده است. 

موانع انسان، عیوب انسان، رحمت‌های خدا، وسعت عوالم، وسعت اضطرارها و مسیر طولانی پیش روی ما، در دعاهای سحر ماه رمضان [مثل دعای ابوحمزه] وجود دارد. 

اگر کسی سی شب آمد و گریه کرد، کم‌کم شب سی‌ام، کمی طعم ابوحمزه با ذائقه‌اش آشنا می شود؛ کم‌کم حال دعا به او دست می‌دهد. نه اینکه هر شب یک صفحه بخوانید؛ هر شب باید یک دور ابوحمزه را خواند؛ مگر اینکه مانعی باشد. سی دور ابوحمزه بخوانید؛ در آغاز هم ممکن است به انسان خیلی حال توجه دست ندهد، ولی اگر سی شب خواندید، شب سی‌ام می‌بینید که چه اتفاقی خواهد افتاد…».
📝استادسیدمحمّدمهدی میرباقری، ماه رمضان ۹۲