«كسي كه در بهار به زيبايي بهار تكيه مي‌كند، او حتماً بايد غصه پاييز را بخورد. به خصوص آدمي كه چهار فصل را با هم مي‌بيند، در همان بهار غصه پاييز را مي‌خورد، نه اينكه پاييز كه رسيد، تازه غصه سراغ انسان بيايد! 

اگر ما به تكيه‌گاهي تكيه كنيم كه نمي‌تواند آدم را نگه دارد، مضطرب مي شويم. ناامني‌هاي ما به‌خاطر شرك است؛ ما وقتي به غيرخدا تكيه مي‌كنيم، مستحق ناامني و اضطراب هستيم؛ چون اين تكيه‌گاه، تكيه‌گاه حقیقی نيست و عامل اضطراب ما است».
📝 استاد سیدمحمدمهدی میرباقری،