اگر کسي سَحَر خوابيد، هر کاری در روز انجام دهد، جبران سَحَر نمی‌شود!
«توصيه می‌کنم - به‌خصوص به جوان‌هاي عزيز- که مواظب باشيد سَحَرتان را از دست ندهيد. خيلی وقت فوق‌العاده‌ای است. ظرف نجات انسان سحر است. “نَّجَّيْنَاهُم بِسَحَرٍ". 

سحر يعنی ثلث آخر شب. مواظب باشيد به هيچ قيمتی اين را از دست ندهيد. اين هم تدبير و برنامه‌ريزی می‌خواهد. آدمي که برنامه‌ريزي در روز ندارد، طبيعي است که سحر ندارد. 

فردی به حضرت(ع) عرض کرد آقاجان، موفق به نافله شب نيستم! فرمود: «أنْتَ رَجُلٌ قَدْ قَيَّدَتْكَ ذُنُوبُك»؛ تو از کساني هستی که گناهانت تو را زنجير کرده است. 

بنابراين اگر کسي می‌خواهد اهل دعا بشود يکي از شرايطش اين است که سعي کند اهل سحر و اهل خلوت با خداي متعال باشد و به هر قيمتي برنامه‌ريزی کند که اين سحر و گنج الهي را دريابد. 
👈اگر کسي سحر خوابيد، هر کاری هم در روز کند جبران سحر نمي‌شود‌. نه اينکه اگر کسي سحر خوابش برد، بلند نشود و استغفار نکند! بلکه اگر در سحر خوابش برد، بلند شود و زود استغفار کند. يک آقايي می‌گفت من نماز صبحم قضا شد! در همان بسترم که

خوابيده بودم مرحوم آيت الله بهجت به من گفتند که بلند شو قرآن بخوان! 

عنايت کرديد! اين‌طور نيست که آدم اگر سحر را از دست داد پس بين‌الطلوعين را نيز از دست بدهد! يا -العياذ بالله- اگر بين‌الطلوعين خواب ماند، دم آفتاب هم بلند نشود نماز بخواند. ضرر را از هر کجا بگيريد، نفع است؛

ولي بدانيد هيچ‌چيز جای سحر را نمی‌گيرد. سحر، موضوعيت دارد». 
📝استاد سیدمحمّدمهدی میرباقری، ماه رمضان۱۳۹۲.